Zawartość1 Co to jest zabezpieczenie majątkowe w przypadku sprawy karnej2 W jakich rodzajach spraw karnych stosuje się zabezpieczenie majątkowe 3 Co uzasadnia zastosowanie zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym4 Czyje mienie może zostać objęte zabezpieczeniem majątkowym w postępowaniu karnym5 Uchylenie zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej lub jego upadek6 Sposoby wykonania zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej 7 Kto decyduje o stosowaniu zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej8 Zaskarżalność postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym9 Wymogi formalne postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w sprawie karnej10 Jak wykonuje się postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym11 Ochrona właścicieli pokrzywdzonych wykonaniem zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej12 Tymczasowe zajęcie mienia ruchomego w sprawie karnej13 Wparcie Kancelarii w sprawach, w których zastosowano zabezpieczenie majątkowe Co to jest zabezpieczenie majątkowe w przypadku sprawy karnej Celem postępowania karnego jest znalezienie sprawcy przestępstwa i pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej. W praktyce niejednokrotnie już w na wstępie śledztwa dochodzi do sytuacji, w której prokurator ingeruje również w majątek podejrzanego, dokonując zabezpieczenia na jego mieniu. Dzieje się tak, ponieważ wyrok, który ma zapaść w przyszłości, może dotyczyć kwestii majątkowych, w tym w szczególności konieczności poniesienia przez podejrzanego finansowych konsekwencji swoich czynów. Aby zatem zapewnić rzeczywistą realizację wyroku, nieodzowne może się okazać zastosowanie już na wcześniejszym etapie sprawy zabezpieczenia majątkowego. W jakich rodzajach spraw karnych stosuje się zabezpieczenie majątkowe Nie w każdej sprawie będzie potrzebne zastosowanie zabezpieczenia majątkowego. Możliwość jego stosowania dotyczy bowiem jedynie tych spraw, w których sąd może orzec grzywnę, świadczenie pieniężne, przepadek, środek kompensacyjny lub zwrot osiągniętej korzyści majątkowej lub jej równowartości. Chodzi zatem o sprawy, w których oskarżony musi uiścić orzeczoną wyrokiem sądu karę grzywny, bądź zasądzone dodatkowo przez sąd świadczenie pieniężne. Pokrzywdzony przestępstwem może również wystąpić do sądu o orzeczenie tzw. środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Taki obowiązek określany jest kwotowo, a jego wykonanie (czyli zapłacenie określonej kwoty pieniężnej przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego) może być zapewnione właśnie poprzez zastosowanie zabezpieczenia na mieniu oskarżonego. Przepadek orzeka się natomiast co do zasady w zakresie przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, bądź też w zakresie równowartości tychże przedmiotów. Celem zabezpieczenia może być również zapewnienie wykonania po wydaniu wyroku zwrotu osiągniętej korzyści majątkowej lub jej równowartości. Co uzasadnia zastosowanie zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym Trzeba wyraźnie zaznaczyć, że przepisy Kodeksu postępowania karnego ograniczają możliwość zastosowania zabezpieczenia majątkowego jedynie do tych sytuacji, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione. Nie w każdej zatem sprawie, gdzie na przykład podejrzanemu grozi kara grzywny lub będzie się on musiał liczyć z obowiązkiem naprawienia szkody, zasadne jest stosowanie zabezpieczenia majątkowego. Jak słusznie podkreśla się z orzecznictwie: „Zabezpieczenie majątkowe powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy konkretne okoliczności wskazują, że wykonanie orzeczonych w przyszłości kary i środków karnych lub egzekucji zasądzonego odszkodowania jest zagrożone i wymaga zabezpieczenia przed działaniami oskarżonych, które mogą doprowadzić do uszczuplenia ich majątku lub jego ukrycia. Jednakże gdy oskarżeni w trakcie toczącego się przeciwko nim postępowania pomnażają swój majątek, nie ukrywają tego faktu, wskazując również na nieznane organowi postępowania składniki majątku odrębnego, potwierdzają, iż wykonanie orzeczonych w przyszłości kar grzywny, środków karnych lub egzekucji zasądzonego odszkodowania nie jest zagrożone” (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia r., II AKz 588/13, LEX nr 1422309). Czyje mienie może zostać objęte zabezpieczeniem majątkowym w postępowaniu karnym Z oczywistych względów zabezpieczenie majątkowe dotyczy przede wszystkim mienia samego sprawcy czynu. Jednakże wyjątkowo w pewnych przypadkach zabezpieczeniem może zostać objęte również mienie, niebędące już własnością podejrzanego. W szczególności dotyczy to korzyści uzyskanej z popełnienia przestępstwa, przeniesionej następnie na osobę trzecią. Uchylenie zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej lub jego upadek Jak wcześniej wskazano, zabezpieczenie majątkowe spełnia bardzo konkretną funkcję – gwarantuje bowiem rzeczywistą realizację orzeczenia, które ma być wydanie w nieokreślonej przyszłości, w sytuacji gdy pojawiają się uzasadnione obawy, czy aby będzie to możliwe. Z powyższych względów oczywista zdaje się być regulacja prawna nakazująca niezwłocznie uchylić zabezpieczenie majątkowe w całości lub w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane, bądź też gdy powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie. Trzeba również pamiętać, że w określonych sytuacjach sprawa karna może się zakończyć również w ten sposób, że wobec podejrzanego ostatecznie nie zostanie orzeczona kara grzywny lub inne środki uzasadniające zastosowanie zabezpieczenia majątkowego. Zabezpieczenie w takiej sytuacji upada. Jeżeli jednak przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie karnej powództwo o takie roszczenia jak np. naprawienie szkody zostanie wytoczone przed sąd cywilny, zabezpieczenie pozostanie w mocy, chyba że w postępowaniu cywilnym sąd zdecyduje inaczej. Sposoby wykonania zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej W zakresie sposobów realizacji zabezpieczenia majątkowego przepisy procedury karnej odsyłają do właściwych regulacji Kodeksu postępowania cywilnego. Wśród typowych sposobów zabezpieczenia majątkowego należy więc wymienić – zajęcie ruchomości, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności z rachunku bankowego albo innej wierzytelności lub innego prawa majątkowego; – obciążenie nieruchomości obowiązanego hipoteką przymusową; – ustanowienie zakazu zbywania lub obciążania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej lub której księga wieczysta zaginęła lub uległa zniszczeniu; – ustanowienie zakazu zbywania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Warto również zaznaczyć, że w 2017 r. poprzez nowelizację Kodeksu postępowania karnego wprost wprowadzono możliwość zabezpieczenia majątkowego poprzez ustanowienie przymusowego zarządu przedsiębiorstwa i wyznaczenie zarządcy. Kto decyduje o stosowaniu zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej W toku śledztwa lub dochodzenia organem kompetentnym do wydania postanowienia o zastosowaniu zabezpieczenia majątkowego jest prokurator. Na dalszym etapie sprawy, po wniesieniu aktu oskarżenia, decyduje o tym sąd rozpoznający sprawę. Zaskarżalność postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym Z uwagi na praktyczne skutki stosowania zabezpieczenia majątkowego, w tym w szczególności znaczną ingerencję w sferę majątkową osoby objętej zabezpieczeniem, ustawodawca zdecydował o zaskarżalności takiej decyzji. Na postanowienie wydane przez prokuratora służy zażalenie do sądu. Gdy postanowienie zostało wydane na etapie sprawy sądowej, zażalenie będzie rozpoznane przez sąd II instancji. W zażaleniu podnieść można zarzuty celujące w brak zasadności stosowania zabezpieczenia majątkowego, w szczególności brak uzasadnionej obawy, że wykonanie orzeczenia będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione. Niezależnie od tego można również wskazywać na uchybienia formalne zaistniałe w toku wydawania decyzji o zabezpieczeniu. Wymogi formalne postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w sprawie karnej W postanowieniu o zabezpieczeniu majątkowym w sprawie karnej określa się kwotowo zakres i sposób zabezpieczenia, przy uwzględnieniu rozmiaru możliwej do orzeczenia w okolicznościach danej sprawy grzywny, środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych. Pamiętać należy, że rozmiar zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać. Wyjątkowo wymóg kwotowego określenia zabezpieczenia nie dotyczy zabezpieczenia na zajętym przedmiocie podlegającym przepadkowi, jako pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa lub służącym albo przeznaczonym do jego popełnienia. Jak wykonuje się postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym z chwilą wydania stanowi tytuł wykonawczy. Oznacza to, że może być w sposób przymusowy wykonane przez komornika. Czynności egzekucyjne nie są oczywiście konieczne, jeżeli zabezpieczenie dotyczy rzeczy, w których posiadaniu organ już się znajduje. Dotyczy to sytuacji, gdzie dany przedmiot został dobrowolnie wydany lub też zatrzymany w toku czynności w sprawie. Ochrona właścicieli pokrzywdzonych wykonaniem zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej Jak już wcześniej wskazano, w szczególnych sytuacjach zabezpieczeniem może zostać objęty przedmiot, który nie jest własnością sprawcy zarzucanego czynu. Właściciel takiego przedmiotu nie pozostaje jednak w takiej sytuacji bez ochrony prawnej. Osoba czująca się pokrzywdzoną dokonanym zabezpieczeniem może bowiem wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o ustalenie, że mienie lub jego część nie podlega przepadkowi. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia takiej sprawy postępowanie egzekucyjne będzie zawieszone. Tymczasowe zajęcie mienia ruchomego w sprawie karnej Wyjątkowo zabezpieczenia można dokonać również jeszcze przed czynnością postawienia zarzutu sprawcy czynu. Policja może bowiem dokonać tzw. tymczasowego zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia. Takie tymczasowe zajęcie upada, jeżeli w ciągu 7 dni od daty jego dokonania nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym, które może być wydane jedynie wobec osoby, której uprzednio przedstawiono zarzut, a zatem mającej status podejrzanego. Wparcie Kancelarii w sprawach, w których zastosowano zabezpieczenie majątkowe Zawsze warto, aby osoba, której mienie zostało zabezpieczone skontaktowała się z prawnikiem. Może się bowiem okazać, że nie ma podstaw do zajęcia określonego przedmiotu, a czasami wręcz w ogóle brak podstaw do stosowania zabezpieczenia majątkowego. Warto o tym pamiętać tym bardziej, że zabezpieczenie majątkowego podlega kontroli sądowej.
Postanowienia, od których służy zażalenie dewolutywne, zostały określone w art. 394 § 1 k.p.c. a postanowienia, od których przysługuje zażalenie poziome, w art. 394 1a § 1 k.p.c
Prawo cywilne Zażalenie wniesione w terminie tygodniowym od dnia doręczenia odpisu postanowienia z uzasadnieniem, mimo niezgłoszenia wniosku, o którym mowa w art. 357 § 21 KPC, podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne – wynika z uchwały Sądu Najwyższego. Postępowanie przed sądem I instancji Kilka osób złożyło powództwa domagając się zapłaty łącznie ponad 370 tys. zł. Sąd Okręgowy w W. uznał się za niewłaściwy ze względu na wysokość roszczeń w sprawie powództwa – jednej z tych osób i przekazał sprawę według właściwości Sądowi Rejonowemu w W. Pomimo braku wniesienia przez powoda wniosku o uzasadnienie tego orzeczenia i doręczenie postanowienia z uzasadnieniem, Sąd sporządził je i doręczył wraz z sentencją. Pytanie prawne Sąd II instancji powziął jednak wątpliwość czy wniesione przez zażalenie jest dopuszczalne i przedstawił Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne o następującej treści: Czy zażalenie wniesione w terminie tygodniowym od dnia doręczenia odpisu postanowienia z uzasadnieniem, mimo niezgłoszenia wniosku o takie doręczenie, jest dopuszczalne? Z art. 357 § 21 KPC wynika, że postanowienie wydane na posiedzeniu niejawnym sąd uzasadnia tylko wtedy, gdy podlega ono zaskarżeniu, i tylko na żądanie strony zgłoszone w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie z uzasadnieniem doręcza się tylko tej stronie, która zażądała sporządzenia uzasadnienia i doręczenia postanowienia z uzasadnieniem. W uzasadnieniu pytania prawnego wskazano, że w orzecznictwie na gruncie przepisów regulujących zasady wnoszenia skargi kasacyjnej przyjęto, iż doręczenie przez sąd z urzędu odpisu postanowienia z uzasadnieniem nie sanuje braku wniosku strony zawierającego żądanie doręczenia. Sąd podkreślił jednak, że skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia prawomocnego orzeczenia i postępowania kasacyjne charakteryzuje się dużym formalizmem. Zdaniem Sądu uniemożliwienie stronie zaskarżenia orzeczenia incydentalnego, powiązane z nieprawidłowym działaniem sądu, może być uznane za godzące w standardy w zakresie zaskarżalności orzeczeń i naruszające konstytucyjne zasady: dwuinstancyjności postępowania i prawa do sądu. Ustawą z r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw ( poz. 1469) znacząco zmodyfikowano dotychczasowy reżim prawny zażalenia, jako środka odwoławczego przysługującego przede wszystkim od niemerytorycznych orzeczeń sądu I instancji. Sąd podkreślił, że generalnym uzasadnieniem nowelizacji KPC było zapewnienie sprawności postępowania, dlatego należałoby uznać, że skoro strona otrzymała odpis postanowienia z uzasadnieniem, to wymaganie od niej złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem nie tylko przedłuży postępowanie, ale może być uznane za sprzeczne z zasadami logiki i zdrowego rozsądku. W orzecznictwie wskazuje się, że zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 394 § 2 zd. pierwsze KPC, termin do wniesienia zażalenia wynosi tydzień od dnia doręczenia postanowienia z uzasadnieniem. Rozwiązanie to nawiązuje do art. 3985 § 1 KPC dotyczącego postępowania kasacyjnego i warunkuje dopuszczalność zażalenia uprzednim wystąpieniem przez stronę z wnioskiem o uzasadnienie postanowienia, które ma stanowić przedmiot zażalenia, zgodnie z art. 357 § 1 i 21 KPC, chyba że sąd odstąpił od sporządzenia uzasadnienia. Zażalenie wniesione wprost, tj. z pominięciem uprzedniego złożenia wniosku o uzasadnienie zaskarżonego postanowienia i doręczenie postanowienia z uzasadnieniem, podlega w konsekwencji odrzuceniu jako niedopuszczalne z innych przyczyn (zob. postanowienie SN z r. II CZ 53/20, Legalis; postanowienie SO w Suwałkach z r., I Cz 315/20, Legalis; postanowienie SO w Gliwicach z r., III Cz 677/20, Legalis). Nowelizacja ustawy o e-doręczeniach od r. - w Iuscase masz to pod kontrolą! Sprawdź Stanowisko SN Sądu Najwyższy stwierdził, że aby skutecznie skorzystać z możliwości wniesienia zażalenia niezbędne jest spełnienie wszystkich wymogów formalnych, do których zalicza się również wymóg wniesienia wniosku o uzasadnienie postanowienia i doręczenie tego orzeczenia z uzasadnieniem. W konsekwencji w przypadku stwierdzenia, że wniosek taki nie został złożony przez stronę wnoszącą zażalenie, środek zaskarżenia podlega odrzuceniu nawet w przypadku ustalenia, że zapoznała się ona z uzasadnieniem np. na skutek omyłkowego doręczenia jej tego uzasadnienia przez sąd. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Wypróbuj! Sprawdź
236 zażalenie na postanowienie lub czynność w przedmiocie dowodów rzeczowych, art. 281 przesłanki wydania listu żelaznego, art. 282 obowiązki oskarżonego wynikające z listu żelaznego § 1 pkt 1, art. 285 kara pieniężna, zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie § 1a, art. 288 uchybienie obowiązkom przez żołnierza w służbie
W postępowaniu sądowym w sprawach cywilnych każda strona lub uczestnik może żądać udzielenia zabezpieczenia przez sąd. Tego rodzaju zabezpieczenie może przybrać formę np. komorniczego zajęcia ruchomości, wierzytelności drugiej strony zgromadzonych na koncie bankowym, ustalenia zakazu zbywania określonych składników majątku itd. do czasu zakończenia sprawy cywilnej. Instytucja zabezpieczenia ma na celu zapewnić skuteczność przyszłego rozstrzygnięcia sądowego w głównej sprawie, w szczególności w sytuacji uzasadnionego domniemania zamiaru wyzbycia się majątku przez drugą stronę postępowania sądowego. Jednakże strona dochodząca udzielenia zabezpieczania winna we wniosku wykazać realizację przesłanek niezbędnych do udzielenia zabezpieczania, tj. uprawdopodobnić roszczenie oraz interes prawny dla udzielenia zabezpieczenia, definiowany w art. 7301 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Wykazanie drugiej z przesłanek często rodzi trudności osób zainteresowanych, co może spotkać się z oddaleniem wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Także w zakresie drugiej z ww. przesłanek strona zobowiązana mocą postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia najczęściej poszukuje szansy na podważenie niekorzystnego dla niej postanowienia. W tym celu konieczne jest wniesienie środka odwoławczego w postaci zażalenia do sądu II instancji za pośrednictwem sądu I instancji, tj. tego, który wydał zwalczane postanowienie. Skuteczne wniesienie zażalenia wymaga uprzedniego uiszczenia opłaty sądowej. Zgodnie z ogólnymi zasadami wnoszenia opłat od zażalenia, uregulowanymi w art. 19 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, opłata sądowa od zażalenia wynosi piątą część opłaty (1/5), chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, przy czym przepisy nie regulują wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia. Przepisy nie precyzują także, od jakiej opłaty (wartości bazowej) należy ustalać wysokość wpisu od zażalenia na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia. Wobec braku szczególnych regulacji dotyczących opłat od tego rodzaju środka odwoławczego, zgodnie z ogólnymi regułami za taką można by przyjąć opłatę sądowa należną za zainicjowania sprawy przed sądem, np. w sprawach o prawa majątkowe będzie to 5 % wartości przedmiotu sporu. Takie stanowisko mogłoby jednak prowadzić do absurdalnych rezultatów, biorąc pod uwagę ustaloną wartość opłaty stałej od wniosku o udzielenie zabezpieczenia (ustaloną w art. 68 i 69 ww. ustawy, tj. odpowiednio 40 i 100 złotych), na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 marca 2007 roku (sygn. akt III CZP 4/07), wskazując, iż „(…) opłata stosunkowa może wynosić zł, w sprawach o roszczenia majątkowe opłata od zażalenia mogłaby wynieść odpowiednio zł i być tym samym 200 razy wyższa niż opłata od wniosku wszczynającego postępowanie w przedmiocie zabezpieczenia”. Tego rodzaju pogląd jest nie do przyjęcia również z uwagi na fakt, iż opłatę powinno pobierać się od przedmiotu zaskarżenia, nie zaś od dochodzonego w sprawie roszczenia. Z powyższych względów właściwym punktem wyjścia dla ustalenia wysokości opłaty powinna być opłata stała od wniosku o udzielenie zabezpieczenia ustalona w art. 68 i 69 ww. ustawy, które korespondują z przedmiotem zaskarżenia, tj. rozstrzygnięciem w przedmiocie zabezpieczenia, a zatem piąta część odpowiednio kwoty 40 albo 100 złotych. Biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy minimalna opłata sądowa w sprawach cywilnych wynosi 30 złotych, opłata od zażalenia na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia będzie równa opłacie minimalnej i wyniesie 30 złotych. Trafność powyższej konstatacji została potwierdzona w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2007 roku (sygn. akt III CZP 14/07). Mateusz KierokRadca prawny
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła powódka zaskarżając je co do wysokości zabezpieczenia roszczenia na czas trwania procesu i podnosząc, że dla zabezpieczenia wszystkich niezbędnych potrzeb powódki w tym terapii i leczenia kwota zabezpieczenia o którą wnosiła (3000 zł) jest minimalną i nieodzowną aby mogła się
Dnia 20 sierpnia 2021 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały. Problem zażaleń poziomych od półtora roku stanowi trudność dla sędziów. Zwłaszcza w sprawach rodzinnych, takich jak rozwody czy uchylanie się od obowiązków wynikających z orzeczenia sądów. Problem dostrzega też Ministerstwo Sprawiedliwości, ale w kolejnych zmianach kodeksu postępowania cywilnego nie wprowadzono poprawek w tym zakresie. Nic dziwnego, że z powodu tych wątpliwości sprawy rozwodowe trwają dłużej niż przed nowelizacją. Sąd Okręgowy w Warszawie, rozpoznając powództwo o rozwód na czas trwania postępowania, zobowiązał Stefana O. do łożenia 3 tys. złotych miesięcznie "tytułem zabezpieczenia zaspokojenia potrzeb rodziny". Ostatniego dnia grudnia 2019 r. odpis postanowienia doręczono pełnomocnikom stron postępowania, bez pouczenia. Pełnomocnik pozwanego adwokat Daniel Jaworski odebrał odpis postanowienia 3 lutego 2020 r. Zażalenie do innego składu sądu I instancji wniósł pozwany małżonek. Zobacz w LEX: Praktyczne problemy reformy KPC - postępowanie odwoławcze - nagranie ze szkolenia > Problem składu sądu Sąd Okręgowy wniósł w tej sprawie do Sądu Najwyższego pytanie, czy postanowienie o odrzuceniu zażalenia przysługującego do innego składu sądu I instancji, niedopuszczalnego z mocy ustawy, powinno nastąpić w składzie jednego sędziego czy trzech sędziów? Uzyskanie odpowiedzi na to zagadnienie ma zasadnicze znaczenie dla podjęcia prawidłowego rozstrzygnięcia. Gdyby zaś sąd wydał orzeczenie w składzie sprzecznym z kodeksem postępowania cywilnego byłaby to przesłanka do unieważnienia zażalenia (art. 379 pkt. 4 kpc). Zobacz linię orzeczniczą w LEX: Dopuszczalność przedstawienia Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego w postępowaniu zażaleniowym > Ponadto sąd chciał wyjaśnić inną kwestię: kto wydaje takie postanowienie - przewodniczący składu wyznaczony za pośrednictwem Systemu Losowego Przydziału Spraw, czy przewodniczący wydziału? Zażalenie dotyczy meritum Wątpliwość sądu przedstawiającego zagadnienie prawne wynika ze sformułowania zawartego w treści art. 397 par. 1 w brzmieniu nadanym ustawą z 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Według obecnego brzmienia tego przepisu, sąd rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów, zatem odrzucenie zażalenia powinno nastąpić w takim samym składzie. Czytaj w LEX: Zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji w postępowaniu cywilnym > Należy przy tym pamiętać, że uchylenie art. 370 spowodowało przekazanie kompetencji do podejmowania rozstrzygnięć co do środków odwoławczych wyłącznie sądowi drugiej instancji, stosownie do art. 373 odpowiednio stosowanego także w postępowaniu zażaleniowym. Sąd drugiej instancji zwrócił także uwagę, że przepisy o postępowaniu apelacyjnym są stosowane odpowiednio przy rozpoznaniu zażalenia poziomego przez inny skład sądu pierwszej instancji, co wynika z dyspozycji art. 397 par. 3 w związku z odesłaniem zamieszczonym w art. 394(1a) par. 2 Czytaj: Nie ten sam sąd a druga instancja - SN wskazuje, kto rozpatrzy zażalenia w sprawie kontaktów Przepis znowelizowanego art. 397 par. 1 nie dokonuje rozróżnienia na skład sądu, w zależności od przedmiotu rozstrzygnięcia, jak to miało miejsce dotychczas na podstawie art. 367 par. 4 stosowanego odpowiednio do postępowania zażaleniowego. Wobec braku możliwości kontroli formalnej złożonego środka odwoławczego przez skład sądu, w jakim następuje rozpoznanie sprawy w pierwszej instancji, wyłącznie władnym do formalnego rozstrzygnięcia o odrzuceniu zażalenia niedopuszczalnego z mocy ustawy byłby sąd rozpoznający sprawę w innym składzie – w składzie trzech sędziów. Sąd Okręgowy opowiedział się za przyjęciem, iż takie zażalenie rozstrzyga trzech sędziów. Czytaj w LEX: Zażalenie dewolutywne a zażalenie poziome w postępowaniu cywilnym > Sąd przedstawiający zagadnienie prawne podkreślił, że za takim rozwiązaniem przemawia także sposób uregulowania przez ustawodawcę przepisów o postępowaniu zażaleniowym. Sąd Okręgowy, mając na względzie, że zakres rozpoznania i orzekania sądu właściwego do rozpoznania zażalenia należy wyznaczyć na podstawie przepisów o postępowaniu apelacyjnym (stosowanych odpowiednio), omówił pojęcie „rozpoznanie” środka odwoławczego. Sąd stwierdził, że przez rozpoznanie apelacji (odpowiednio zażalenia) nie można rozumieć dokonanie jedynie formalnej kontroli dopuszczalności środka odwoławczego oraz skuteczności jego jeden sędzia? Podkreślił, że gdy sąd nie rozstrzyga meritum sporu, lecz wydaje jedynie rozstrzygnięcie formalne, polegające na odrzuceniu apelacji na skutek jej uchybień określonych w art. 373 lub jej niedopuszczalności, orzeka na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Stosownie do art. 397 par. 3 przepisy te powinny znaleźć także zastosowanie w postępowaniu zażaleniowym. Ustawodawca bowiem w sposób wyczerpujący określił w art. 397 par. 1 stanowiącym normę szczególną w stosunku do przepisów o składzie sądu w postępowaniu apelacyjnym, wyłącznie skład właściwy do merytorycznego rozstrzygnięcia w postępowaniu wywołanym wniesieniem zażalenia. Zobacz procedurę w LEX: Rozpoznanie zażalenia przez sąd drugiej instancji i wydanie orzeczenia kończącego postępowanie zażaleniowe > Ze względu na to, że omawiane przepisy odnoszą się zarówno do zażaleń kierowanych do sądu drugiej instancji, jak i zażaleń rozpoznawanych przez inny skład sądu pierwszej instancji, odrzucenie zażalenia niedopuszczalnego, spóźnionego lub obarczonego nieuzupełnionymi brakami formalnymi lub fiskalnymi winno, w oparciu o taki sposób rozumienia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, następować w składzie jednego sędziego. Sygnatura akt III CZP 40 /20 Czytaj w LEX: System doręczeń z uwzględnieniem e-doręczeń (doręczeń elektronicznych oraz doręczeń przez Portal Informacyjny) >
Przed nowelizacją z dnia 27 września 2013 r. zażalenie na postanowienie prokuratora o zabezpieczeniu rozpoznawał zawsze sąd rejonowy (art. 293 § 2 zd. 2 k.p.k.).
Sąd Okręgowy w Warszawie nie uwzględnił zażalenia adwokatów biznesmana Leszka Cz Prokurator Dawid Hieropolitański przypomniał, że przedmiotowe postępowanie przeciwko Leszkowi Cz. prowadzone jest od kwietnia 2018 r. "Zgromadzono w nim obszerny materiał dowodowy wskazujący, że podejrzany Leszek Cz. jako przewodniczący Rady Nadzorczej Idea Banku był w banku osobą faktycznie podejmującą kluczowe decyzje, miał wiedzę na temat szczegółów dokonywanej za pośrednictwem Idea Bank sprzedaży obligacji korporacyjnych GetBack i akceptował ten proceder pomimo tego, że bank nie miał wymaganego zezwolenia KNF na prowadzenie takiej działalności, a jego klienci byli wprowadzani w błąd co do gwarancji zysku i bezpieczeństwa inwestycji w obligacje GetBack" - tłumaczył Hieropolitański. "W toku śledztwa prokurator wydał postanowienie o zabezpieczeniu mienia podejrzanego w wysokości ponad 60 milionów złotych. Zostało ono zaskarżone przez jego obrońców" - zaznaczył prokurator. Prokuratura wygrywa z biznesmanem Zażalenie Jacka Duboisa i Romana Giertycha, obrońców Leszka Cz. rozpoznał Sąd Okręgowy w Warszawie. Postanowieniem z 8 lipca sąd stwierdził, że "choć Leszkowi Cz. nie ogłoszono zarzutów, to w postępowaniu jest on stroną procesową - podejrzanym". "Sąd podkreślił, że jeśli ogłoszenie zarzutów i przesłuchanie danej osoby jest niemożliwe, z powodu jej przebywania poza granicami kraju – co ma miejsce w przypadku Leszka Cz. – to okoliczność taka nie może stanowić swego rodzaju blokady dalszego biegu procesu" - wyjaśnił. "Odnosząc się do kwestii prawdopodobieństwa popełnienia przez Leszka Cz. zarzucanych mu czynów, sąd stwierdził, że wbrew twierdzeniom skarżących, materiał dowodowy nie ma jedynie charakteru abstrakcyjnego i wskazuje na prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego przestępstwa oszustwa. Sąd nie dał wiary twierdzeniom obrońców, że Leszek Cz. nie miał dominującej roli w zarządzaniu Idea Bankiem. Wskazał przy tym na obszerne zeznania świadków i materiał dowodowy z korespondencji mailowej" - podkreślił. Prokurator wskazał, że obalona została również teza obrońców, jakoby Leszek Cz. nie był dłużnikiem pokrzywdzonych. "Sąd stwierdził, że samo już popełnienie czynu zabronionego na szkodę pokrzywdzonych – a w przypadku Leszka Cz. jest to uzasadnione podejrzenie popełnienia oszustwa wobec ponad 1100 klientów Idea Banku w związku z nabyciem przez nich obligacji GetBack w łącznej kwocie ponad 227 mln zł – jest samoistnym źródłem ukonstytuowania się stosunku dłużnik-wierzyciel" - podał. "Tym samym sąd odrzucił argumentację obrońców Leszka Cz. dotyczącą rzekomej +absurdalności+ kolejnego zarzutu, który prokuratura chce ogłosić podejrzanemu, tj. udaremnienia zaspokojenia wierzycieli poprzez nieujawnienie przez niego przelewu w kwocie 7 mln złotych, dokonanego w toku sprzedaży przez Leszka Cz. jego udziałów w jednej ze spółek" - zaznaczył. Prezes Polregio Artur Martyniuk: "Koszt przejazdu pociągiem dla rodziny jest czterokrotnie tańszy w porównaniu z jazdą samochodem" Zabezpieczenie majątkowe znanego biznesmana na 60 mln zł Przekazał przy tym, że według sądu "Leszek Cz. miał świadomość wydania wobec niego postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz skierowania do sądu wniosku o tymczasowe aresztowanie, zatem mógł się spodziewać, że dalszym etapem postępowania karnego z uwagi na jego charakter będzie wydanie postanowienia o zabezpieczeniu mienia". - Obalone zostały również zarzuty Romana Giertycha dotyczące rzekomo zbyt wysokiej kwoty zabezpieczenia. Sąd wskazał, że prokurator nie przekroczył w kwocie zabezpieczenia łącznej kwoty, którą Leszek Cz. może – w razie uznania jego winy – być dłużny wierzycielom. Sąd nie dał wiary argumentowi, że wysoka kwota zabezpieczenia jest w ogóle zbędna, ponieważ Leszek Cz. jest osobą posiadającą +olbrzymi majątek+. Zwrócił przy tym uwagę, że w obecnym stanie sprawy, wobec braku jego przesłuchania, trudno zgodzić się, by sądowi znany był stan majątku podejrzanego - podał. "Ostatecznie sąd uznał wszystkie zarzuty zawarte w złożonych zażaleniach Romana Giertycha i Jacka Duboisa za niezasługujące na uwzględnienie, zaś decyzję prokuratora w przedmiocie dokonania zabezpieczenia majątkowego w niniejszej sprawie na mieniu podejrzanego za prawidłową. Postanowienie to jest prawomocne" - dodał prokurator Dawid Hieropolitański. Śledztwo ws. popełnienie przestępstwa. Leszek Cz. przegrywa w sądzie Śledztwo ws. afery GetBack wszczęto w dzień po złożeniu zawiadomienia przez Komisję Nadzoru Finansowego, 24 kwietnia 2018 r. Powołano zespół śledczy. 11 maja 2018 r. dokonano pierwszych przeszukań i zabezpieczeń dokumentów, nośników informacyjnych i mienia, a w czerwcu 2018 r. zatrzymano Konrada K., byłego prezesa GetBacku. W związku ze śledztwem zabezpieczono kwotę 400 mln zł, w tym kosztowności, biżuterię, nieruchomości, papiery wartościowe i pieniądze na rachunkach bankowych. Toczące się w Prowadzone w Prokuraturze Regionalnej w Warszawie śledztwo dotyczy jeszcze blisko 60 osób. Jedną z nich jest Leszek Cz., podejrzany o dokonanie oszustw na szkodę klientów Idea Bank oraz wyrządzenie bankowi szkody w wielkich rozmiarach. W lipcu prokuratura wydała postanowienie o przedstawieniu Cz. zarzutów w związku z tzw. aferą GetBack, ale nie zostały mu one formalnie ogłoszone, bo biznesmen na stałe przebywa za granicą. Prokuratura uważa, że Cz. się ukrywa. W kwietniu br. sąd prawomocnie oddalił wszelkie wnioski prokuratury, która domagała się aresztowania biznesmena. Sonda Czy majątek rodzin polityków powinien być jawny?
. 255 301 432 30 249 426 409 131
zażalenie na postanowienie o zabezpieczeniu
